Do 20 roku życia żyłam w ciemności: samogwałt, alkohol, papierosy, w liceum miękkie narkotyki, później seks. Od około 3 gimnazjum często miewałam myśli samobójcze. Zerwałam wiele przyjaźni. Próba samobójcza była momentem przełomowym. Wtedy wypowiedziałam pierwszą w życiu modlitwę wprost do Boga: ,,Jeśli moje życie ma jakiś sens, cel, to proszę pokaż mi go”. Pan Bóg wysłuchał modlitwy natychmiast, bo wkrótce po tym trafiłam do wspólnoty ludzi wierzących, którzy zaskoczyli mnie swoją życzliwością i ciepłem. Jeszcze w tym samym roku pierwsza piesza pielgrzymka, msza z modlitwą o uzdrowienie, rozpoczęcie wymarzonych studiów, a w końcu kurs Alpha i wspólnota ludzi, z którymi jestem do dziś, wśród których do dziś Jezus buduje moją wiarę i uzdrawia ze wszystkich ran, jakich nabawiłam się w życiu. Uzdrawia też moje relacje z ludźmi. Mimo, że pokusy wciąż są te same i nadal zdarza mi się upadać, to nie ma to już tak wielkiego znaczenia, bo On daje mi odwagę, nadzieję i wiarę w to, że życie z Nim ma SENS, i co najlepsze – widzę owoce modlitwy i starań, nie tylko moich, ale i innych ludzi. Z Nim niesienie krzyża swoich słabości i choroby – depresji, lęków i samotności, jest wielką przygodą. Doszłam do wniosku, że moje upadki nie są przypadkowe, bo leczą mnie z osądzania innych ludzi. Bóg wiele mi przebaczył, nadał tożsamość i pokazał co to Miłość. Oddałam Mu swoje życie. Teraz uważam, że jest ono cudem.

,,Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone»." Łk 7, 48

Iz 54, 4-10