Ik herinner me nog levendig wat mijn moeder me vertelde over wat anderen over mij zeiden: dat het nooit iets met mij zou worden, dat het de moeite niet was om me naar school te brengen – ik zat daar alleen maar. Ik werd ziek toen ik anderhalf jaar oud was. De artsen vertelden mijn ouders om me in het ziekenhuis achter te laten omdat ik niets waard was. Maar mijn ouders waren moedig en volgden hun advies niet op. Daarvoor ben ik hen eeuwig dankbaar.

Op school waren er ook zoveel mensen die me zeiden dat ik waardeloos was. In het bijzonder herinner ik me een jongen op de basisschool die me uitlachte om hoe ik er uit zag en liep, en vanwege mijn rolstoel. Vanwege hem waren er dagen dat ik niet naar school wilde. Zelfs al wist ik niet tot wie ik bad: soms bad ik dat de auto er mee op zou houden zodat mijn moeder me niet naar school kon brengen. Soms, niet altijd, werden mijn gebeden beantwoord. Die dagen was ik zo gelukkig – dan hoefde ik de nare opmerkingen niet te horen. Ik was heel leergierig, maar het was zo pijnlijk om anderen me te horen uitlachen. Zelfs al zei ik tegen mijn ouders (en tegen mezelf) dat ik sterk was en dat het niet uitmaakte – het maakte wel degelijk uit. Het gevoel dat ik niets waard was groeide.

Na de basisschool verhuisden we naar Riga. Ik haalde mijn middelbare schooldiploma en ging studeren aan de universiteit. Ik was een goeie student. Op die manier konden mijn ouders en ik aan de wereld bewijzen dat ik heel normaal was – ik zat in een rolstoel maar ik kon gewoon een opleiding volgen. Maar het gevoel dat het niets met me zou worden ging maar niet weg. Een van de redenen dat ik studeerde was omdat ik dat gevoel wilde onderdrukken en de wereld wilde bewijzen dat ik het kon.

Tijdens mijn eerste studiejaar ontmoette ik een jongen die me verschillende vragen stelde over de zin van het leven en mijn geloof. Op dat moment wist ik niet goed wat ik geloofde – ik wist niet eens of ik wel in mezelf geloofde. De jongen vertelde me over Jezus en nam me mee naar de kerk. De dominee sprak over God, die me onvoorwaardelijk accepteert. Dat raakte me diep. Ik begreep dat God van me hield om wie ik was, dat Hij was gestorven voor mijn zonden en de straf heeft betaald in mijn plaats. Niet omdat ik iets had bereikt, maar eenvoudig omdat ik Zijn kind was, omdat Hij van me hield zoals ik was. Dat staat ook in de Bijbel, in Psalm 139:13-14: ‘U was het die mijn nieren vormde, die mij weefde in de buik van mijn moeder’, en in Johannes 3:16 staat: ‘Want alzo lief had God de wereld dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft’. Ik huilde van vreugde. Eindelijk, iemand die me accepteerde zoals ik was, ik hoefde mijzelf niet aan Hem te bewijzen!

Uiterlijk veranderde er niets. Ik ging verder met mijn studie. Maar er veranderde iets binnen in mij, en in mijn houding. Ik begon meer te genieten van mijn leven, mijn studie en mijzelf. Later sloot ik me aan bij een christelijke studentengroep, ‘Agapè Studenten’. Daar begon mijn reis, van ‘het zal nooit iets met me worden’ naar ‘ik ben geliefd en waardevol’. Ik ben nog steeds onderweg. Elke dag moet ik de keuze maken om te geloven en me ervan bewust te zijn dat ik waardevol ben voor God. Ik ken de waarheid nu, en ik ken de keuze die ik moet maken, maar soms moet ik mezelf er aan herinneren. Natuurlijk zijn er dagen dat alles hetzelfde voelt als vroeger, toen mijn leven moeizaam was. Maar nu weet ik hoe ik tegen deze gevoelens moet vechten. Ik ben niet zo zwak en kwetsbaar meer, want ik heb God, die mij kracht geeft. Een zekerheid en zelfvertrouwen die ik niet kende, zijn in mijn leven gekomen.

Herken je iets in dit verhaal?

Als je vragen hebt, of verder wil praten, voel je dan vrij om contact op te nemen. Ik wil graag meer van mijn ervaringen met je delen.

PS: Houd er rekening mee dat ik Engels, Lets en Russisch spreek – helaas geen Nederlands. Je kunt altijd contact opnemen met het Nederlandse team van IkzoekGod.nl, via https://ikzoekgod.nl/meer-over-god-en-jezus/stel-een-vraag/.