Begin 1993, tijdens een humanitaire missie in het Oosten van Liberia, terwijl ik, samen met onze chauffeur en mijn 2 collega’s een controlepost naderden, werd ons voertuig (pick-up 4×4) gestopt op enkele meters. Dit was normaal want in die periode ging de burgeroorlog tekeer in het hele land en er waren talrijke indentiteitscontroles bij het naderen van elk dorp. Onze missie was een belangrijke hoeveelheid vaccins ophalen; die vaccins hadden wij tijdens de laatste evacuatie achtergelaten.

Gearresteerd

Nadat wij aan de mensen ter plekke hadden uitgelegd waarom wij aanwezig waren op die weg – die zwaar beschadigd was door de hevige regens – stonden wij alle vier te wachten op het groen licht van de militairen (of ik zou ze meer “soldaten” of “rebellen” noemen, zelfs uiteindelijk kindersoldaten die in grote aantallen aanwezig waren). Het antwoord was klaar en duidelijk: “NO WAY!” wat vertaald wordt als “GEEN SPRAKE VAN DAT JULLIE ERNAARTOE GAAN, HET IS VERBODEN JULLIE ZULLEN ER NIET VEILIG ZIJN, DUS JULLIE VOERTUIG BEWEEGT NIET EN JULLIE OOK NIET!” Wij drongen aan en hun weigering werd erger. Onze voertuig werd gevorderd, met onze chauffeur. Toen gebeurde er wat er moest gebeuren en wij waren niet voorbereid: wij werden in korte tijd drie Europese humanitairen, die in de natuur vast zaten. Wij werden uiteindelijk gekidnapt op dat kruispunt van stoffige wegen aan de rand van een tropisch en weelderig bos. Wat een contrast tussen die natuurlijke schoonheid van het landschap en onze situatie die erger werd naarmate de uren voorbijgingen…

Ik bespaar jullie enkele vernederende details die nadien gebeurden… handen op de rug… een kalachnikov op het hoofd gericht … ik moest ergens gebracht worden met de pick-up … om ik weet niet wat te doen … maar God heeft er anders over beslist … Gelukkig.

Gevangen

Er werd erg hard gereden op die weg, wij zaten achteraan in het voertuig en sprongen naar alle kanten door de snelheid; ik hield me vast aan een grote autoband die als stoel diende, de gereden snelheid was ongeveer 150km/u. We werden afgezet in een ander dorp zonder reden of informatie. Wij onstnapten net aan de gevangenis…

Na de bevrijding van mijn twee collega´s en onze chauffeur, ging de helse weg voor mij verder… ik moest aan boord gaan met de soldaten, zitten tussen hen op de versnellingsbak van een krachtige 4×4 waarvan het dak helemaal afgesneden werd… wij reden soms aan 180km/u … een boomstam op de weg was soms net ontweken … ze droken allemaal veel alcohol … ik zei niets, alles wat ik deed was bidden voor mijn leven, ik herinnerde me de raad die ik kreeg van de vrouw die later mijn vrouw zou worden, een wedergeboren christene …

Een wens

Nadat ik geplaatst werd in een huis onder beveiliging, in een ander dorp, alleen bij een arm gezin die genadevol was tegenover mij, heb ik aan God gevraagd om Hem te mogen dienen als Hij me mijn vrijheid teruggaf (veilig en wel)! Ik werd ten slotte gedurende drie weken gevangengenomen, vóór ik terug vrijkwam, aan de grens van Ivoorkust.

Waarom heb ik jou dit verhaal verteld?

Ik was een zondaar, zonder God, noch heer en na een trage en persoonlijke weg, heb ik mijn belofte gehouden want ik heb Jezus aangenomen als mijn redder en als mijn Heer op 31 augustus 1997 in Abidjan, in Ivoorkust. Sindsdien, zegent God mij en mijn familie voortdurend!

Ja, God leren kennen is een voorrecht, van Jezus houden is fantastisch!

Ik ben een “Web missionaris” bij Top Chrétien, verantwoordelijk voor de kerken of gemeenschappen die partners zijn van ConnaitreDieu.com in het team van Mystory.me van Frankrijk en media project manager.

Indien je me wenst te contacteren, doe het zonder aarzelen, ik zal er zijn!

Tot binnenkort!

Vincent