‘Moet ik doodgaan voordat je naar me luistert?’

Mijn vrouw stelde me deze vraag toen ik – alweer –  te laat thuiskwam van mijn werk. Waarom had ik opnieuw niet naar haar geluisterd? Nog maar twee dagen geleden had ze me uit het niets verteld dat ze niet langer van me hield.

‘Wat?!’ schreeuwde ik uit van binnen.

Ik – wiens ouders nog steeds hand in hand lopen wanneer ze een wandelingetje maken? Ik – de beste echtgenoot ter wereld – zij houdt niet langer van mij? Ik had niet eens een drastische fout gemaakt! En daarnaast had ik die dag met mijn baas om tafel gezeten om hem te zeggen dat ik al mijn verantwoordelijkheden neer wilde leggen – voor mijn gezin. Als de prins op het witte paard ging ik naar huis – maar ik was alles behalve een held voor Marianne. Ze had twee uur tevergeefs op me zitten wachten. En nu richtte al haar frustratie zich op mij: ‘Moet ik soms doodgaan voor je me hoort?’

Na een lange stilte moest ik berouwvol toegeven:

‘Ja – kennelijk moet je sterven voordat ik jouw verlangens serieus neem. Het spijt me.’

Dat was het begin van een neerwaartse spiraal die drie jaar duurde. Niets was hetzelfde. Wij, die alles in harmonie samen hadden gedaan, die alles met vreugde en hoop hadden gedeeld in de afgelopen vijftien jaar. Wij, aan wie God vier geweldige kinderen had toevertrouwd. Plotseling ging alles fout. Niets werkte meer zoals eerder.

Pijnlijk genoeg kwam ik erachter dat Marianne enkele jaren geleden veranderd was.

Stom genoeg had ik dat niet opgemerkt. Ze had vaak geprobeerd dingen met mij te delen, maar ik had niet geluisterd. Het resultaat was dat we ons drie jaar in een lange, donkere, uitzichtloze tunnel bevonden. Het duurde een tijdje voordat ik me realiseerde dat het niet allemaal beter zou worden als Marianne weer de vrouw zou worden met wie ik was getrouwd, maar dat ik mezelf moest veranderen zodat ik haar met andere ogen kon bekijken en een nieuwe liefde zou kunnen ontdekken.

Op een avond waren we samen aan het bidden. We vroegen God deze situatie, die ons uit elkaar dreef, te stoppen.

Ook al hielden we niet langer van elkaar, we besloten in gebed dat we voor altijd samen wilden zijn. We wilden niet langer een verschillende kant op gaan, maar in ieder geval naast elkaar de weg naar de eeuwigheid bewandelen.

We beleden aan elkaar en aan God ons onvermogen elkaar onvoorwaardelijk lief te hebben en vroegen hem ons zijn bovennatuurlijk liefde te geven. We besloten om elkaar kleine gebaren van liefde te laten zien, ook al hadden we gaan flauw idee hoe dat moest, en ook probeerden we elkaars pogingen hiertoe als liefdevol te zien, ook als het misschien niet zo positief overkwam.

Jezus heeft ons gezegd elkaar lief te hebben.

Dat is geen mooie uitnodiging om liefde te ervaren. Hij verwacht actie, geen romantische gevoelens. Dat redde ons! God hoorde ons absolute onvermogen om van elkaar te houden en veranderde dat in liefde. Daarom hebben we geweldige hoogten kunnen bereiken in ons huwelijk, na meer dan 30 jaar samenzijn. Als we vandaag terugkijken kunnen we oprecht zeggen dat we deze donkere ervaring nooit hadden willen missen. Want waar we nu zijn, daar schijnt de zon.

Hou vol!

Voel je vrij om contact op te nemen. Ik spreek Engels, Frans en Duits.