Cześć! Mam na imię Żaneta. Jestem jeszcze młoda, studiuję. Chcę Wam opowiedzieć moją historię życia i to jak spotkałam w nim Boga.

Wszystko zaczęło się gdy byłam jeszcze w liceum, w takim małym mieście. Żyłam sobie nie pozornie aż tu wydarzyło się coś ważnego, co było dla mnie jak grom z jasnego nieba. Co to było? To był Bóg. Miałam zajęcia z religii z ojcem kapucynem, który zaprosił mnie do wspólnoty. Nawet nie wiedziałam co to jest, co oni tam robią, kto tam przychodzi. Ale poszłam tam ze względu na ojca, żeby się na mnie nie obraził. Po tym spotkaniu czułam strach i lęk, ale było coś w tych ludziach pociągającego - nie rozumiałam tego. Oni należeli do tej wspólnoty mieli w sercu Boga - wierzyli, że On jest nie gdzieś daleko, ale tak blisko, że nie można sobie tego wyobrazić. To było świetne! Też zapragnęłam tak żyć jak oni. Ale od ponad roku nie byłam u spowiedzi, nie modliłam się, nie wiedziałam o co chodzi w Eucharystii. Zrobiłam pierwszy krok do Boga - otworzyłam się na Niego - poszłam do spowiedzi. Tak to się wszystko zaczęło. Zobaczyłam Go w Słowie Bożym, zadawałam Mu pytania a On na nie odpowiadał, radził mi jak mam żyć. Ale co to znaczy? Jak całym swoim sercem pragnęłam Go doświadczyć to przyszedł i dał Mi poczucie że to Słowo, które czytam jest o mnie i o mojej sytuacji. To jest jak narkotyk - wciąga. Postanowiłam zmienić swoje życie, chodziłam codziennie na Mszę Świętą, spotkania wspólnoty, do spowiedzi. 

Teraz w perspektywie lat widzę jak bardzo było mi potrzebne mocne doświadczenie Boga, by nie zapomnieć co On dla mnie zrobił. Pomimo obowiązków, które mam na głowie staram się, żeby był najważniejszy w moim życiu.

To On zmienia wszystko na lepsze i nic nie jest takie jak przedtem. On kocha Cię. Jesteś dla Niego najważniejszy. Bo góry mogą ustąpić i pagórki się zachwiać, ale miłość Boga do Ciebie nigdy nie przeminie.