Mam dopiero siedemnaście lat i wielu ludzi uważa, że albo mało wiem o życiu z Bogiem albo, że bycie Boga w naszym życiu nie ma znaczenia i to co mówię nie może być prawdą.

W szkole podstawowej jedna z moich koleżanek zapytała mnie czy chciałabym być w przyszłości katechetką lub zakonnicą. Ja odparła wtedy z wystraszoną miną nie, ja dlaczego? Bóg był dla mnie wtedy ważny, ale nie tak ważny jak teraz. To jednak nie oznacza, że sądzę, tylko że życie konsekrowane jest przesiąknięte prawdziwą więzią z Bogiem. W każdym powołaniu możemy być jak najbliżej Boga, jeśli tylko tego chcemy.

Miałam w wieku 14 lat kryzys nie tak wiary jak wartości. Chciałam wtedy się wszystkim przy podobać, chciałam poznać rzeczy, którymi interesowała się część moich rówieśników. Wpadłam wtedy w pewną pułapkę, lecz już nie chce jej roztrząsać. Byłam wtedy bezradna i często smutna. Kryzys trwał można by powiedzieć krótko, bo nie całe może pół roku. Moment w którym od nowa poznałam Boga był przypadkowy i zaskakujący.

Był zwykły jesienny dzień. Słucham, wtedy jakąś zwykłą muzykę polską lub angielską, aż tu nagle na trafiłam na piosenkę "Sutanna uboga", rozpłakałam się. Tekst piosenki zrobił w moim sercu mętlik. Z jednej strony byłam smutna z powodu tego co robiłam przez ostatnie miesiące, a z drugiej strony odnalazłam kogoś kto kocha mnie bezgranicznie, czyli Jezusa. Czułam żal do siebie, ale także ogromną miłość Jezusa do mnie.

Od tego momentu w wolnych chwilach, w głębi mojego serca i duszy rozmawiam z Jezusem. On kieruje moim życie. Półtorej roku od tego momentu kluczowego. Pojechałam na rekolekcje do zakonu. Poznałam tam koleżankę z mojej miejscowości od której dowiedziałam się o Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży (KSM). Pojechałam także w tym samym roku pierwszy raz na Lednicę.

W pewnym momencie (w roku 2015) Jezus spytał się mnie w głębi mojej duszy o powołanie do życia konsekrowanego, ja (tak jak przed laty koleżankę) spytałam dlaczego? Bóg cały czas pyta.

A ja cały czas szukam odpowiedzi czy życie konsekrowane jest moim powołaniem. Jestem teraz szczęśliwa i także trochę zakłopotana decyzją, którą mam podjąć na całe, życie. Ale jedno wiem na pewno zawsze będę żyć blisko Boga.