Als ik terugkijk naar mijn leven zie ik echt het verschil: ik was verslaafd, maar nu ben ik vrij. 

Toen ik nog een kind was overleden moeders van twee vrienden en een paar jaar later ook een goede vriendin. Deze gebeurtenissen hadden een enorme impact op me. Omdat mijn ouders veel op reis waren. Moest ik vaak uit logeren. Hierdoor voelde ik mij min of meer overal thuis, maar op hetzelfde moment miste ik de veiligheid van een echt thuis. 

Ook in mijn tienerjaren stierven een aantal medestudenten van dezelfde leeftijd . In een jaar tijd pleegde er drie zelfmoord. Vrienden van mij begonnen met mij te praten over henzelf met soortgelijke gedachten. Ik kon nauwelijks omgaan met mijn eigen emoties, maar wilde dat niet laten merken. Anderen hadden mij nodig. Maar  het helpen van anderen was eigenlijk meer dan ik kon verdragen. Toch bleef ik doorgaan. Ik kwam steeds meer met mijzelf in de knoop. Want ik was niet in staat om mijn eigen emoties de ruimte te geven om ze verwerken. Ik kon er niet over praten en verharde mij als overlevingsmechanisme. 

Door te gamen was ik naar mijn gevoel instaat om mijn woede en pijn los kwijt te raken. Ik eindigde hierdoor als game verslaafd. Gamen bleek geen oplossing maar een nieuwe bedreiging. Ik ontwikkelde twee verschillende levens. De ene kant van mijn leven was gebaseerd op mijn verlangen om Jezus te volgen. Dat nam ik erg serieus. Maar de andere kant van mijn leven was totaal het tegenovergestelde: vol leugens, verslaving, agressie, zelfhaat en depressie. Tijden lang heb ik mijzelf voorgehouden dat deze twee levens prima naast elkaar konden functioneren.

Maar vanaf mijn volwassenen doop creëerde mijn twee levens een grote spanning in mij.  Sinds die dag begon God in te grijpen in mijn leven. Goede vrienden hielpen me om toe te geven dat ik professionele hulp nodig had. Als ik zo door zou gaan als ik deed, zou het mij uiteindelijk doden. 

Ik nam een ​​drastische beslissing en belde een christelijke kliniek om hulp te vragen. Tot mijn verbazing wilden ze mij drie maanden laten opnemen voor een intensieve behandeling. Ik ervoer dat Jezus wilde dat ik volledig de controle los ging laten en Hem toestaan ​​om mij te genezen. Uiteindelijk bleek het een behandeling te worden van vier maanden, dat leidde me door een groot deel van de emoties die diep in mijn ziel waren verstopt. Maar elke dag was Jezus zo dichtbij dat ik moed had om door te gaan. Hij leidde mij uit de 'gevangenis' waar ik inzat als gevolg van de geblokkeerde emoties en game-verslaving. 

Mijn ouders hadden ook hun eigen proces te doorlopen. Toen ik thuis kwam was er een frisse nieuwe start. Maar wat ik niet had verwacht was dat ik nog steeds geconfronteerd zou worden met de dood. Mijn tante die een belangrijke rol speelde in mijn herstellingsproces stierf aan kanker. In die tijd was er bij een vriendin een ongeneselijke hersentumor ontwikkeld, waar ze uiteindelijk ook aan is overleden. Dus de omstandigheden waren niet veel beter, maar ik wist beter hoe ik met deze situaties om moest gaan. 

Je kunt je voorstellen dat deze ervaringen echt mijn leven drastisch hebben veranderd. Meer dan ooit ben ik ervan overtuigd dat Jezus vertrouwen het beste is wat u kunt doen. De belofte van Jezus die mij door deze moeilijke tijden heen hielp is geschreven in Jeremia 29:11: "Mijn plan met jullie staat vast – spreekt de HEER. Ik heb jullie geluk voor ogen, niet jullie ongeluk: ik zal je een hoopvolle toekomst geven. "

Ik vertrouw erop dat met de hulp van Jezus ik  elke hindernis in het leven kan overwinnen.