Ik groeide op met een afstandelijk beeld van God. Hij bestond, en hij keek naar ons. Maar Hij keek bijna nooit vrolijk. Niet bepaald iemand die je zou vertrouwen, of aan wie je je leven zou wijden.

In mijn puberteit kon ik helemaal niets met God. Ik was niet van plan om iets met het geloof te doen. Eerder zocht ik antwoorden in muziek en alcohol. Natuurlijk bracht dit mij geen rust. Terwijl ik meer in de kroeg te vinden was dan op school was ik bang.

Al vroeg was ik bang om dood te gaan. Wie weet wat er achter de dood zou komen? Of God nu wel of niet bestond, heel goed zou het niet met mij aflopen dacht ik. Bier en de vrienden van toen gaven geen antwoord op die vraag. Dus probeerde ik het te negeren. Af en toe stak het de kop op en kreeg ik zelfs een hyperventilatieaanval. Maar verder probeerde ik gewoon een leven te leiden dat zo relaxed en leuk mogelijk was.

Diep van binnen wist ik dat dit niet het doel van mijn leven kon blijven. Ook als zestienjarige wist ik dat er een moment van keuze zou komen. Die keuze schoof ik toen ver voor me uit. Het christendom dat ik om me heen zag sprak me niet aan, maar om mijn hele christelijke opvoeding achter me te laten? Dat zag ik ook niet zitten.

Toen ik een vriendinnetje kreeg leefde ik op. Vol overgave ging ik de relatie aan. Helaas bleek het een onevenwichtige relatie, door haar persoonlijke (psychische) problemen. Toen ik dat begon te begrijpen voelde ik me machteloos. Vanaf dat moment, op mijn 17e, ben ik weer gaan bidden. Ik had dit denk ik al 5 jaar niet gedaan. Maar omdat ik niets meer kon doen dacht ik: ‘dan moet God het maar doen’.

Ik heb haar nooit meer gesproken. Maar ik was wel met God in contact gekomen. Toen ik in die tijd ook nog met positieve christelijke jongeren in aanraking kwam, is het snel gegaan. Mijn godsbeeld is veranderd van afstandelijk naar liefdevol, van hard naar vergevend. Op een avond gaf ik mijn leven aan Hem.

Nu kan ik me geen leven voorstellen zonder God. Hij is mijn inspiratie, mijn grootste Vriend, mijn Vader, en iemand die er altijd is. Ik ben niet bang meer om dood te gaan, maar verwacht bij Hem te komen als het zover is!

Heb je een vraag, opmerking of bemoediging? Neem gerust contact op! Ik ben ook benieuwd naar jouw verhaal :)