Toen ik op 1ste Paasdag 2001 mijn kinderen vertelde, dat ik graag gedoopt wilde worden, was hun eerste reactie: waarom opnieuw dopen, je bent toch al gedoopt? Mary's zoon was mij voor met het antwoord en legde het hen op een zeer correcte wijze uit.  Inderdaad was ik als baby gedoopt in de Vrije Evangelische Gemeente te Apeldoorn en heb ik daar op 18de jarige leeftijd geloofsbelijdenis gedaan.  Ik ben dus christelijk opgevoed. Tot ongeveer 1994 ben ik ook altijd erg actief bij het kerkelijk leven betrokken geweest. Vanaf mijn 15de jaar was ik kerkorganist bij de Vrije Evangelische Gemeente in Apeldoorn. Tussen mijn 17de en 24ste levensjaar was ik lid van het VEJO-Combo Apeldoorn, een zeer actieve jongeren zang- en muziekgroep, waarmee we in Nederland, Duitsland en Belgiė meewerkten aan kerkdiensten, koffiebars, jeugddiensten en evangelisatie samenkomsten; werkelijk een fantastische tijd ! Maar toch………… Later ben ik een actief lid geweest van diverse Evangelisatie commissies en interkerkelijke Activiteitencommissies.  Je kunt dus met een gerust hart zeggen, dat ik het geloven in God als kind wel heb mee gekregen. Maar toch…………….. Toch miste ik iets, als ik nu terug kijk. Ongeveer in 1994 – de reden waarom moet ik jullie schuldig blijven – heb ik de kerk vaarwel gezegd, eerlijk gezegd heb ik toen mijn hele vroegere leven laten vallen en ben vele waardevolle zaken, zoals mijn kinderen, vriendschappen en mijzelf gaan verwaarlozen.Totdat ik eind november 2000 door een aantal oorzaken diep in de put raakte, zo diep zelfs, dat ik geen uitweg meer zag, me zelfs af ging vragen, wat de zin van het leven nog langer was.

Ik zat diep in de put, zo diep zelfs, dat ik mij tussen Kerst en de jaarwisseling zwaar overspannen ziek meldde bij mijn werkgever.  Ik zat helemaal vast, zag het niet meer zitten, wist niet meer hoe verder, zonderde mij sociaal gezien helemaal af. Ik was zelfs zover heen, dat ik heel serieus overwoog mij met de auto met grote snelheid tegen een boom ofzo te pletter te rijden. In die gemoedstoestand belandde ik op het internet en vandaar in een chatbox na MSN onder de categorie Leeftijdgenoten. Ik zat er dagelijks uren achter, dat was nog slechts mijn venster naar de wereld en mijn leven ging zich concentreren op die computer. Vooral 1 chatter sprak mij enorm aan: de chatnaam was Sunbeampje ; in het begin had ik zelf niet eens in de gaten, hoezeer zij mij aansprak, zozeer zat ik met mijzelf in de knoei.

Maar toch……..  Elke dag weer wachtte ik in volle spanning, totdat zij weer online kwam.  Haar gesprekken waren fijn en gaven mij een speciaal gevoel van begrepen te worden, er werd zowaar naar me geluisterd en ik kreeg goede adviezen en antwoorden, niet alleen van haar, maar ook van vele anderen in die chatbox.  Mijn gemoedstoestand viel op, men wilde, dat ik bleef komen en praten, zodoende werd dus die computer belangrijk in mijn leven. Na ongeveer 2 a 3 weken kwam ik er – door een e-mailtje van een van die chatters – achter wat mijn gevoelens waren en hoe diep die gevoelens inmiddels voor deze Sunbeampje waren geworden. Ik besloot in te gaan op het advies, dat ik kreeg om haar een e-mailtje te sturen; na een aantal telefoongesprekken met haar heb ik dan de stoute schoenen aangetrokken. Eind januari 2001 heb ik haar op een dinsdagavond gebeld en gevraagd of ik langs mocht komen. Ze vond het goed maar ze kreeg helaas voor haar van mij geen kans meer om af te maken wat ze wilde zeggen: namelijk dat de ontmoeting plaats zou vinden op neutraal terrein, dus ergens in een restaurant met een kopje koffie. Ik ben toen dus laagvliegend vanuit Lelystad naar Amersfoort gereden. Op het moment, dat Mary – want zij was die chatter – haar voordeur voor mij opende, sloeg de bliksem bij mij in en zette mijn hart in vuur en vlam. Ondanks dat het dus geen neutraal terrein was geworden, hebben we die avond tot diep in de nacht met elkaar gepraat, mijn ziel en zaligheid heb ik bij haar op tafel gelegd en telkens weer bleek, dat onze belangstelling naar zoveel gemeenschappelijke dingen uitging en dat ook zij de bliksem heeft voelen inslaan. Onze gevoelens waren dus wederzijds.

Mary nam mij mee naar de Pinkstergemeente in Amersfoort, waar ik met zoveel warmte en liefde werd opgevangen, dat ik er stil van werd. Ik ging met haar mee – als ik niet hoefde te werken – naar de bijbelstudies en begon mij steeds meer af te vragen of God een speciale bedoeling met mij had door Mary op mijn pad te zetten, door mij steeds weer opnieuw mijn lijfspreuk uit 1 Cor. 13 voor ogen te zetten: ”Zo blijven dan Geloof, Hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde ”. Ik probeerde mij te verzetten tegen dat gevoel diep weg in mij, tegen die roepende stem, ik wilde zelf de controle over mijn leven houden, wilde alles zelf doen en beslissen, ik vocht er tegen, maar…......…… ik verloor dat gevecht. Op zondag 1 april 2001 ben ik huilend uit de dienst gelopen, ik kon mijzelf er niet toe brengen naar voren te lopen en mijzelf compleet over te geven aan God en Jezus te aanvaarden als mijn Verlosser, als mijn Heiland. Op het toilet en later in de gang heb ik mijn ziel uit mijn lichaam gehuild.  Mary en 1 van de oudsten hebben mij toen meegenomen naar een kantoortje en daar hebben we samen gepraat en gebeden. Die dag heb ik mij overgegeven aan Jezus, na die dag wilde ik nog maar een ding en dat was mijn leven in handen geven van de enige levende God.  Ik was eindelijk THUIS gekomen. De week erna heb ik veel en diep nagedacht, gebeden en met Mary gesproken en het besluit genomen, dat ik heel erg graag opnieuw maar nu als een volwassene - gedoopt wilde worden, dat ik ten overstaan van de hele gemeente, maar bovenal tegenover God wilde belijden, dat ik Jezus wilde aanvaarden als mijn Verlosser en Hem wilde volgen. Op zondag 20 mei 2001 stond ik op het podium van de Pinkstergemeente Immanuel in Amersfoort om me opnieuw te laten dopen, ik was er voor mijn gevoel helemaal klaar voor. Ik heb daar toen mijn oude zondige leven afgeworpen en ben een nieuw leven begonnen met Jezus als mijn Leidsman. Samen met de onvoorstelbaar grote liefde van Jezus en samen met mijn liefde voor Mary en haar liefde voor mij wilde ik verder. Op diezelfde zondag 20 mei 2001 hebben Mary en ik ons verloofd. Donderdag 14 februari 2002 zijn wij getrouwd en hebben wij God's zegen afgesmeekt over ons huwelijk.

Mijn vrouw Mary en ik dus actief met evangeliseren op het internet en zijn wij - na in 2002 gestart te zijn met een MSN-community - nu actief met onze eigen website, maar ook op de diverse Social Media.

Wij mochten reeds op diverse plaatsen onze getuigenissen geven; uiteraard in onze thuisgemeente en enkele gemeenten hier in Nederland, o.a. in de Evangelikale Gemeinde in Schruns in Oostenrijk, in de Freie Christengemeinde in Bad Tölz in Beieren (Zuid-Duitsland), bij de EO-radio, bij omroep Max op TV en natuurlijk op diverse plaatsen op internet.

Jullie zien dus, dat God mijn leven de afgelopen jaren volledig op z'n kop heeft gezet en heel eerlijk gezegd: ik vind het nog steeds fantastisch!