Ik wist wel waar het bij geloven om ging, maar ik deed er niet echt iets mee…

Het geloof is me met de paplepel ingegoten. Ik ging met mijn ouders mee naar de kerk en zag ook hoe zij het geloof in praktijk brachten. Het waren geen super christenen, maar het was wel echt. Gelukkig lieten ze mij vrij om zelf mijn weg te vinden.

In mijn studietijd ging ik nauwelijks nog naar een kerk en plaatste vooral vraagtekens achter allerlei christelijke thema’s. Eigenlijk meer om tegendraads te zijn, dan dat ik werkelijk met die vragen worstelde. Het echte antwoord interesseerde me eigenlijk niet. En ik leefde best wel min of meer volgens christelijke principes.

Maar de vrouw waarmee ik graag wilde trouwen nam geen genoegen met mijn vrijblijvende levensinstelling. Zij wilde haar leven, huwelijk en gezin inrichten vanuit Gods perspectief. Eigenlijk stelde ze me voor een dilemma; verder samen door het leven gaan met God en met haar, of zonder God en dan ook maar zonder haar. Omdat ik wist dat ze wel met me wilde trouwen, nam ik haar serieus. 

In die worsteling besefte ik dat ik eigenlijk mijn zelfstandigheid niet op wilde geven. Op de een of andere manier dacht ik dat het volgen van Jezus niet bevrijdend zou zijn, maar juist belemmerd. Wat een verassing dat het juist het omgekeerde bleek te zijn, toen ik Jezus in een gebed uitnodigde om de leiding in mijn leven over te nemen.

Nu ben ik ondertussen vader en grootvader geworden. Mijn leven is een groot avontuur. Soms ervaar ik God heel dichtbij, soms veraf, maar Hij is steeds de rode draad door mijn leven. Omdat ik nogal analytisch en nuchter ingesteld ben, stel ik me nog wel eens de vraag of het nu wel allemaal echt is. Maar als ik eerlijk naar mijn leven kijk en na ga wat God in en door mijn leven gedaan heeft, is het onmogelijk voor me geworden om niet in Hem te geloven.

Achteraf gezien voelde ik me best onder druk gezet door het meisje wat nu al meer dan 40 jaar mijn vrouw is, maar ik had dat duwtje in de rug wel nodig!