"Kinderen, let even op! De vorige was: Parels voor de zwijnen gooien. Nu zijn we aangekomen bij Vallen en opstaan." Vallen en opstaan; het is zo'n gezegde dat ik in groep 4 wel een keer heb geleerd, maar waarvan ik nog lang niet wist wat het betekende. Hoe pijnlijk het is om te vallen en hoe moeilijk het is om vervolgens weer op te staan.

In mei 2017 kwam ik thuis te zitten met een burnout. Drie jaar lang had ik als student genoten van alle kansen die ik kreeg, de mensen die ik ontmoette en de verfrissende avonturen, totdat mijn lichaam aan de noodrem trok.

"Lieve Renée, wil je heel goed naar mij luisteren? Ik ben al drie jaar naar je aan het roepen dat je rustiger aan moet doen en nu is het klaar! Ga nú stil zitten."

In één week kwam een uitputting tot uiting die zich al veel langer had opgebouwd. Ik vond het vroeger nogal dom; mensen die een burnout kregen. Dat zou je toch enigszins kunnen zien aankomen? Totdat je zelf verplicht in de tuin van je ouders zit en gek wordt van meer dan een kwartier niks doen. Het was keihard vallen en ontzettend pijnlijk.

Ik geloof in God en zoals wel vaker in mijn leven komt Hij af en toe om de hoek kijken op een manier die ik niet zie aankomen. Geen idee of je in God gelooft, maar misschien kan je je voorstellen dat ik de Almachtige God op dat moment liever een beetje op afstand hield. Nu ik zelf keihard op mijn bek was gegaan, ehum.

"Hoi Renée"    — Stilte —

Ik was bang voor wat God zou gaan zeggen. Of voor een teleurgestelde blik dat ik niet eerder naar Hem geluisterd had. Maar ik kreeg geen van beide. Het was alsof Jezus ontspannen naast me kwam zitten en… zweeg. In die tijd zorgde Hij dat ik het nog net haalde om met de trein naar huis te kunnen. Hij gaf me één van de meest kostbare momenten met mijn vader waarop we allebei kwetsbaar waren. Hij gaf me zoveel mooie momenten en plekken in de natuur waar ik tot rust kon komen.

Maar bovenal hielp Hij me met opstaan. En met nog een keer vallen. En nog een keer opstaan. En nog een keer vallen. En nog een keer opstaan.

Het gaat inmiddels beter met me, al val ik af en toe nog steeds. Daarbij is het belangrijkste dat ik leerde dat het mag. Dat Jezus rustig naast me komt zitten en zwijgt, in liefde.

Vragen of reacties op mijn verhaal, of over Jezus en Zíjn opstaan? Contact me gerust!