Ik heb vorig jaar de cursus persoonlijke voorbeden gedaan. Na de eerste van 5 avonden wist ik het zeker, ik ga deze cursus niet afmaken. Maar God had een ander plan.

Ik heb dus vorig jaar in Januari/Februari de cursus Persoonlijke voorbeden gedaan.

Dat is al bijzonder genoeg want ik had genoeg redenen (smoes) om niet te gaan. Ik had die dag mijn werk niet op tijd klaar dus was laat thuis, er lag sneeuw, mijn band was lek. Hoeveel goeie redenen wil je opnoemen.? Maar ik ben wel gegaan :lopend

Ik ga hier niet helemaal uit de doeken doen wat deze cursus inhoud. Maar het ging gisteravond over geroepen zijn tot persoonlijke voorbede. Als gezanten van Christus (Joh 13:12-17) zijn we geroepen om de bevrijdende en genezende liefde van  God te bedienen.

Daarvoor moeten we leren biddend in de geestelijke strijd te gaan staan

- met gezag van Jezus

- en in de kracht van de Heilige Geest

Zo wordt niet alleen het koninkrijk verkondigd maar ook gedemonstreerd..

Theoretisch volg ik het nog, maar het is een cursus en daar horen oefeningen bij. Juist oefeningen in bidden voor elkaar. (met de ogen open) En tijdens die oefeningen kregen we het over echtheid. En de twijfel sloeg toe over mijn eigen echtheid, in relatie tot God, en de ander in het bidden. Ik was ervan overtuigd dat ik niet meer naar deze cursus zou gaan.

Na het slot lied vroeg een groepsgenoot: “en hoe vond je het, voldeed het aan je verwachtingen” en hoewel ik mij voorgenomen had niet emotioneel te worden, gebeurde dit toch. Ik sprak mijn twijfel over mijn echtheid uit. En de groepsleider vroeg mij: weet je nog wat Philip Troost (spreker) zei waar je staat als je hier bent? In de frontlijn oh ja. Maar ik had even niet verwacht dat de satan mij zo direct en meteen al zou aanvallen. Mijn twijfel voelde zo echt dat ik wilde dat mijn echtheid naar God zo voelde.

De groepsleiders hebben voor mij gebeden, benadrukt dat ik vrij mag zijn, zegen over mij uitgesproken en gevraagd of God mij de weg wil wijzen de komende week in de keus om wel of niet meer naar de cursus te gaan.

Ik ging op weg, lopend terug naar huis, dat was fijn die kou op een betraand gezicht. Ik bleef maar denken en emotioneel zijn. Ik stak de weg over en stond stil omdat ik bovenstaande plaatje op de grond zag, met mijn voeten aan de voet van het kruis. Ik was verbaasd, ik pakte mijn telefoon en heb er een foto van gemaakt.

Een tegen aanval? Een gevoel van dankbaarheid overviel mij, het was voor mij de bevestiging dat ik vrij mag zijn omdat Jezus het ook voor mij heeft volbracht.

Dit plaatje is de schaduw van een lantaarnpaal met een straatnaambordje in de sneeuw. En ik liep daarlangs omdat mijn band lek was en omdat ik ondanks overwerk wel naar de cursus ben gegaan.

Ik geloof dat dit niet toevallig was.

In Jezus verbonden,

Carla