‘Mama is ziek in haar hoofd.’

Zo legde we onze zoon David, toen 3 jaar oud, uit dat het niet goed met mij ging.

Ik voelde mij anders. Ik dacht anders dan een ‘normaal mens.’ Er klopte iets niet in mijn hoofd.

Maar ik moest door, want zo op het oog zag mijn leven er perfect uit. Ik was getrouwd, had een kind, een baan, de kerk, een leuk netwerk.

Ik wist de juiste vragen aan mensen te stellen, mee te leven, interesse te tonen, dingen te organiseren en op het oog leek het prefect, het perfecte gezinnetje. Lang heb ik dat volgehouden.

En toen knapte er iets. ‘Mama is ziek in haar hoofd, ze moet rusten op bed.’ ‘Mama gaat naar een therapiehuisje waar ze zal slapen, daar heeft ze een eigen kamer en in het weekend komt ze twee nachtjes naar huis.’

Mijn zoon, wat ben ik trots op hem, inmiddels is hij 6 jaar, bijna 7 en zijn we vier jaar verder.

Terugkijkend hebben we vaak een beter overzicht dan als je er midden in zit.

Vier jaar geleden begon de strijd om te overleven. Depressief, mezelf uitgehongerd, het leven was duister. Medicijnen, therapieën we zochten naar antwoorden, naar oplossingen, maar vonden die niet. Niets leek te helpen sterker nog het werd steeds erger. Je situatie is te complex je mag hier blijven, maar je zal hier niet beter worden.’ ‘We stoppen de therapie, want deze behandeling slaat niet aan.’ Nieuwe etiketten en stempels die ik kreeg waar ik aan kon werken of die ik moest accepteren.

Is dit mijn leven? De continue strijd tegen het kwaad. Het kwaad dat mijn lichaam kapot wil hebben, dat mijn huwelijk op het spel zet en zelfs mijn leven?

Op een dag zat ik huilend in de tuin. We waren twee jaar verder en ik zei tegen mijn man: : ‘Ik kan niet meer, ik kan zo echt niet meer.’ Ik vergeet het nooit meer, omdat dat het moment is geweest van de verandering. Op dat moment niet zichtbaar, maar er werd een geloofszaadje gepland.

We waren die twee jaar zo bezig geweest in het medische circuit. God en de kerk hadden we verwatert, links laten liggen. Ik had God zelfs al lange tijd de rug toegekeerd. Ik rende liever van Hem weg dan naar Hem toe. Hij zag mij al aankomen..

Maar op dat moment in de tuin kreeg mijn man in. ‘Ik moet mensen van de gemeente bellen om te komen bidden.’ Vreselijk vond ik dat, want er werd afgesproken dat elke week twee mensen kwamen voor gebed in ons huis. Ik voelde alleen maar weerstand en angst.

Naar de kerk gaan was geen optie, omdat de onrust in mij dan nog erger werd, maar juist daarom begon het tot ons door te dringen dat het hard nodig was dat God erbij betrokken zou worden en dat het ook zeker ging om een geestelijke strijd.

Nathan ging al naar mozaïek samen met David en merkte hoe hij gevuld werd met Gods liefde, geduld en acceptatie.

Ik zat nog totaal op de verkeerde weg. Ik was bezig met dingen die satan toejuicht. Ik zat vast in een wereld van leugens, bedrog, verslavingen, vernietiging, verkeerde relaties. Ik wist niet hoe ik er uit moest komen. Het sleurde mij steeds dieper en dieper naar beneden. Het was geen leven meer, maar overleven.

Ondertussen merkte ik een verandering bij mijn man. Terwijl ik er een zooitje van maakte vulde zijn hart zich met liefde voor mij. Onvoorwaardelijke liefde kreeg ik van hem hoe ik ook was en wat ik ook deed en niet alleen van hem ook vrienden die veel wisten bleven van mij houden en vergaven mij. Ik vond dat zo bijzonder, want in mijn ogen was ik niks waard en enorm zondig.

Die liefde van de mensen, zorgde ervoor dat ik begon te verlangen naar een nog grotere Liefde.

Ik ben vanaf augustus 2016 voorzichtig mee gegaan naar de Mozaïek. Ik hoorde de woorden, ik zong soms de liederen mee, ik sloot mijn ogen voor gebed, ik kreeg contacten in de kerk die voor ons gingen bidden, maar ik was bang. En oogwaarschijnlijk ging het niet veel beter met mij. Ik heb momenten gehad dat ik het leven wilde beëindigen en zo was het ook in oktober. Het was pikke zwart in mijn hart in mijn gedachte, maar ik leefde nog er kwam een strohalm voorbij een uitnodiging van een ‘vrij zijn’ weekend in Vlissingen. Ik nam de uitnodiging aan het was mijn laatste hoop. Als God er is dan moet Hij dan maar ingrijpen, want ik kon niet meer. En God zij dank dat is gebeurd!

Mijn hart ging open voor Jezus, maar daarbij heb ik ook voelbaar de strijd tussen het duister en het Licht mogen ervaren. Er werd gebeden met mij satan gaf veel weerstand, maar uiteindelijk moest hij plek maken voor God. Ik werd bevrijd!

Dat was het begin van een zichtbare verandering die Jezus in mijn leven heeft aangebracht.

Op 13 november 2016 mocht ik mijn leven aan Hem geven en zou er een proces starten van vergeving, genezing en bevrijding. Ik had niet gelijk een halleluja verhaal, want wat was ik de periode die er volgde in de war. Wie was ik nog? Wat is mijn identiteit? Wat heb ik nog wel en wat nog niet?

Het ging vaak een paar dagen goed, gevolgd door hele zware dagen. Satan bleef mij aanvallen op mijn zwakke punten. Hij bleef met misleiding en verleidingen komen. Ik werd onrustig en kon wel schreeuwen, die stem in mijn hoofd moest stoppen. Die momenten draaide ik door. Gelukkig heb ik een netwerk waarin veel mensen zitten die hierin mij hielpen door te bidden. Meestal kreeg ik rust, maar ook vaak van korte duur, want als hij overdag mij niet klein en stuk kon krijgen, gebeurde het wel ’s nachts. Wat heb ik vaak gedacht wanneer houdt dit op! Help Heer en toch, toch had ik vertrouwen dat bouwde zich op in de goede momenten.

Nog steeds ben ik bezig met die zoektocht en daar krijg ik hulp bij d.m.v. bevrijdingspastoraat.  Als jaren de satan zoveel grip op je heeft en mij zo heeft gevuld met leugens dan kost het tijd om de waarheid te leren kennen, te geloven en te aanvaarden. En satan laat niet zomaar los. Hij probeert mij op al mijn zwakke punten te pakken. Gods waarheid is zo het tegenovergestelde van wat mijn waarheid al die jaren was.

Maar wat houd ik van die Grote God en Zijn waarheid! Zijn liefde overspoelt mij en Hij heeft geduld met mij.

Ik merk steeds meer een verandering in mijn denken. Ik heb met veel moeten breken, maar ik mis het oude leven geen moment. Er zijn veel mooiere en betere dingen voor in de plaats gekomen.

Wanhoop is hoop geworden, angst, liefde, ongeloof, geloof. 

Ik weet dat ik vergeven ben en dat ik Zijn geliefde kind ben.

Die onvoorwaardelijke liefde is het gaafste wat er is! Ik mag Zijn hand pakken en vasthouden en langzaam schijnt het licht van Hem steeds feller en feller en is er voor de duisternis geen plaats meer!

En zeer recent kwam het besef misschien zal ik altijd mentaal kwetsbaarder blijven, maar Hij is er bij en op een dag zal alles volmaakt worden en naar die dag kijk ik vol verlangen uit!