Druktemakertje

Ik zag laatst een oude videoband waar ik als 10 jarige voortdurend bezig ben met aandacht zoeken van de volwassenen om mij heen. Door hard en veel te praten, bevestigende opmerkingen te maken en door voortdurend roekeloos in de weer te zijn. Het raakte me. De film was vier jaar na de dood van mijn moeder opgenomen en ik zag in een flits hoe mij dit als kind al zo sterk beïnvloed had. Ik was een leuk blond meisje met een kinderpsychiater, een mislukt pleeggezin achter de rug, helderblauwe ogen, vriendelijk kwebbelend stemmetje en onwetend betreft de toekomst.

Strakke hand

Op mijn elfde belande ik in een behoorlijk strikt gezinsproject waar ik met meerdere kinderen onder strakke hand begeleid werd. Heropgevoed beter gezegd. Na de enorme vrijheid als een kind van een alcoholist en immens rebels door seksueel misbruik voelde de discipline als een band om mijn hart. Hoewel ik als volwassene inzie dat ik gewoon de overgang niet aankon, vond ik toen dat ik kapot gemaakt werd van binnen. En...dat dat recht eigenlijk alleen mij toebehoorde. Ik begon met het snijden van mijzelf toen ik 13 was. Maar de steeds dieper wordende wonden heelde mijn verstoorde gevoelsleven niet en op mijn 16e wist ik dat ik meerdere uitvluchten nodig had om de kooi in mijn kop te kunnen overleven. Ik begon drugs te gebruiken.

Jeugdzorg vangt en voedt op. Maar behandeld niet. Door mijn steeds heftigere problematiek van ADHD, Borderline, PTSS en middelengebruik werd ik zonder pardon op straat gezet. Ik was niet meer op mijn plek ik jeugdzorg.  

18 jaar en dakloos

Zorgeloos dacht ik zelf. Zelfs zo zorgeloos dat ik vanuit een daklozenpension voor jongeren, lopend een wereldreis dacht te kunnen maken met 10€! Ik werd echter zo ziek dat ik na tien dagen met de staart tussen mijn benen terugkeerde. De teleurstelling in mijzelf was zo groot dat ik voor de zoveelste keer uit het leven probeerde te stappen. De depressie was zo enorm dat ik voortdurend op een elastieken koord van wanhoop balanceerde.

Op mijn 19e ben ik opgenomen op een psychiatrische afdeling waar een onbekende dame mij af heeft gezet. Maar zelfs toen ik hier na 7 maanden vertrok met een huissleutel, baan en bemoedigende contacten brokkelde mijn toekomst met elke stap die ik zette, onder mijn voeten vandaan. De leegte die ik ervoer, de doelloosheid van het bestaan, mijn enorme wens geliefd te willen worden; ik wist dat deze dingen mijn dood zouden worden. En triest genoeg waren er hulpverleners die er precies hetzelfde over dachten.

Als God bestaat...

Op de dag dat ik zelfmoord wilde plegen besloot het laatste beetje hoop in mij een pastor te bellen met de woorden: ''Als God bestaat moet hij NU wat aan mijn leven gaan doen!''  En dat deed God. Misschien dat deze uitroep eindelijk mijn hart opende voor Gods Vaderliefde, misschien dat mijn wanhoop zo groot was dat ik eindelijk mijn eigen weg op kon geven... Ik weet het niet. Maar één ding weet ik wel: God kwam met kracht door middel van het gebed van deze pastor. Hij overspoelde mij met een wetenschap van zijn bestaan! En waarmee? Niet door theologische woorden of opdringerige evangelisatie. Nee, door mij tegemoet te komen in dat waar ik het meest behoefte aan had: door mij een liefde te laten ervaren. Liefde, zo zuiver en overweldigend dat ik zonder uitleg over Christus gewoonweg WIST dat het verhaal van Jezus waarheid was! Liefde die niet alleen het slot van mijn hart wegnam en mijn ogen opende voor de noodzaak van vergeving, maar ook liefde die mijn depressie hielp te overwinnen, die mij vrij maakte van drugs, medicijnen en hulpverlening. Dezelfde liefde die mij stap voor stap begeleidde om vrij te komen van mijn psychiatrische diagnoses en beschadigde emoties en hart. 

Mijn levensverhaal  

Ik heb inmiddels mijn autobiografie uitgegeven met de titel; ''Mama zei dat ik zou sterven''. Maar als ik God in één zin zou moeten omvatten dan zou het deze zijn: God maakt ALLES nieuw!