Patrząc na moją babcię Czesię, widziałem samo dobro. Uważałem, że nie ma nikogo tak dobrego jak ona. Kochałem ją tak mocno, że nie da się opisać.

Nagle, pewnego dnia… babcia umarła. I jak myślicie, jak na to zareagowałem? Może to wydawać się dziwne, ale byłem bardzo szczęśliwy. Pamiętam dni, gdy babcia brała mnie i siostrę za rękę i chodziliśmy po pokoju, śpiewając "Wędrowali szewcy przez zielony las…", albo jak odmawialiśmy razem (ja, babcia, mama, siostra, ciocia) Koronkę w sypialni.

Pamiętam pewne dziwne zdarzenie. W Mikołajki (nie pamiętam, którego dokładnie roku) szedłem z babcią za rękę do kościoła w Polance po prezenty. Padał śnieg. W pewnym momencie zaczęliśmy iść z babcią w górę, tak jakby po niewidzialnych "schodach" do Nieba. Widziałem innych ludzi, ale oni na nas nie zwracali uwagi. Nagle, nie wiem w jaki sposób, znaleźliśmy się już w kościele, Mikołaj rozdawał prezenty.

Kilka lat później, 4 miesiące przed moimi 8 urodzinami, babcia umarła. Rano w dzień pogrzebu mama, tata i siostra ubierali się, a ja grałem na konsoli PlayStation. Nie wiem czemu udawałem, że jestem chory i nie pojechałem z nimi. Pamiętam nawet w jaką grę grałem (sterowało się ninja, nie mogłem jej przejść). Nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami i zobaczyłem otwarty grób, w nim babcię, a naokoło całą smutną rodzinę. Zaraz znowu ciemność i jestem w pokoju. Zrobiło mi się bardzo głupio i smutno, jednak po chwili ciepło w sercu i poczułem wielką radość.

Pamiętam, że chciałem iść do Nieba już nawet w wieku 2 lat. To dzięki babci Czesi. Tak bardzo widać było, jak życiem naśladuje Jezusa. Jak bardzo chce iść do Nieba i czynić ludziom ciągle dobro. Cały czas o niej pamiętam. Jednak dopiero od jej śmierci zacząłem mocniej i pewniej iść w stronę Nieba. Kocham naturę. Ciągle przeżywam cierpienia, krzywdy, smutek, zło – ale z Bogiem ! "Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia !" Bóg jest wszędzie ! Chciałbym najbardziej spotkać się kiedyś z Bogiem i KAŻDYM człowiekiem w Niebie ! Amen.