Wychowałam się w chrześcijańskiej rodzinie. Moi rodzice od małego opowiadali mi o Bogu, o tym, że mnie kocha i umarł za mnie na krzyżu, więc od zawsze wierzyłam w Boga. Kiedy miałam 11 lat na obozie chrześcijańskim zostałam poproszona, żeby opowiedzieć o tym, jak uwierzyłam w Boga. Wtedy zdałam sobie sprawę, że do tej pory to była tylko wiara moich rodziców. Bóg pokazał mi, że sama muszę zdecydować, czy chcę Mu ufać czy nie. I zdecydowałam, że chcę, żeby Jezus był moim Panem i Zbawicielem. Nie było żadnych fajerwerków ani głosu z nieba, ale od tego momentu nie żyję już dla siebie, tylko dla Niego.  Teraz nie muszę już na nic zasługiwać, bo On dał mi zbawienie z łaski. Teraz wiem, że On jest ze mną bez względu na wszystko.

Był tylko jeden problem. Nie umiałam zrozumieć, dlaczego Bóg stworzył mnie taką, jaką jestem: cichą, introwertyczną i małomówną. W świecie, w którym hałas, głośne emocje, rozmowy o niczym i chaos to codzienność, nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego jestem inna i w pewnym momencie zaczęłam wierzyć, że Bóg się pomylił, że nie powinnam być taka, jaka jestem, że powinnam być kimś innym. Wtedy zaczęłam się modlić, żeby Bóg mnie zmienił, ale czas mijał, a ja się nie zmieniałam. Relacje i rozmowy stawały się coraz trudniejsze, a ja byłam coraz bardziej sfrustrowana samą sobą. I kiedy straciłam nadzieję, kiedy chciałam już w pewien sposób z siebie zrezygnować, Bóg pokazał mi, że On ze mnie nie zrezygnował, że On się nie pomylił i naprawdę chce mnie taką, jaką jestem.

Teraz dalej jestem cicha, introwertyczna i małomówna, a relacje i rozmowy są dla mnie wyzwaniem, ale Bóg zmienił we mnie coś innego: moje nastawienie. Teraz wiem, że to, jaka jestem, jest dobre bez względu na to, co mówi świat. Teraz wiem, że Bóg może mnie użyć taką, jaką jestem i robi to, kiedy Mu ufam. Teraz wiem, że Bóg nie popełnia błędów i nie pomylił się też co do ciebie. I pomimo, że nadal czasami przychodzą momenty, kiedy pytam Boga, dlaczego jestem, jaka jestem, to teraz ufam Mu, że On ma wszystko pod kontrolą i stworzył mnie taką, jaką jestem, z jakiegoś powodu.

Może Twoja wiara też jest dla Ciebie wiarą Twoich rodziców, tak jak kiedyś dla mnie, i zdajesz sobie sprawę, że musisz sam/a podjąć tę decyzję? Albo zmagasz się z pytaniem „dlaczego jestem taki/a jaki/a jestem?” Jeśli chcesz o tym porozmawiać, napisz poniżej.