Als kind had ik het voorrecht om écht kind te kunnen zijn. Naar school, spelen met vriendinnen, streken uithalen met broers, kibbelen met zussen en vooral een leven zonder zorgen. Dat onbezorgde leventje bleef echter niet zo onbezorgd. 

Toen ik 9 jaar oud was ging mijn moeder een poos uit huis, omdat zij ernstig depressief was.Thuis veranderde er veel. Als ik uit school kwam, wachtte mijn moeder ons niet meer op, wat anders zo normaal was. Mijn zus en vader namen haar taken over. We deden ons best, maar het vertrouwde was weg. Alsof de vaste grond onder mijn voeten wankelde.

Eenmaal wat ouder ging ik me afvragen waarom zulk soort dingen eigenlijk gebeuren? Ik geloofde toch in God, en dat Hij vol liefde is? Was Hij dan niet wie ik dacht dat Hij was? Tegelijkertijd zag ik dat mijn moeder juist meer op God vertrouwde dan ooit. Ze geloofde dat Hij haar niet in de steek had gelaten. Het intrigeerde mij.

In die tijd ben ik veel in de bijbel gaan lezen. Als de bijbel verteld wie God is dan moest ik dat maar eens gaan uitzoeken. Hopend op antwoorden. Al lezend kwam ik verschillende beloftes tegen van en over God. Eén van die beloftes was 'Je hoeft nergens bezorgd over te zijn. Vertel alles maar aan God, dan zal Hij vrede geven die je verstand te boven gaat' (Filippenzen 4 vers 6,7). Als God dit zegt moet hij het ook maar waar maken, dacht ik. Huilend vertelde ik alles aan God en Hij gaf daadwerkelijk rust. Rust zoals ik die nog nooit had ervaren! Ik besefte me dat Hij de vaste grond onder mijn voeten is.

Misschien dat je zelf iets wilt delen of heb je vragen? Neem gerust contact met me op.