Gdy byłem małym chłopcem powiedziano mi, że jestem szczególnie uzdolniony. Na poczatku myślałem, że to fantastycznie, niestety później okazało się, co z tym się łączy. Pojawiła sie presja związana z dużymi oczekiwaniami wobec mnie. Nacisk ze strony rodziców i nauczycieli na bycie najlepszym. Myślałem, że jestem lepszy od innych, zwłaszcza od swoich rówieśników. Przez to miałem z nimi słaby kontakt, a wręcz byłem przez nich wyśmiewany i odrzucany. Zacząłem szukać szczęścia gdzieś indziej. Szybko znalazłem je w komputerze i uzależniłem się. Jednak to nie wystarczało. Później jako mały chłopiec zacząłem fascynować sie pół nagimi kobietami w Internecie. To wciąż było mało. Zmieniłem swój wyglad, żeby przypodobać się tym, którzy mnie wyśmiewali. Efektem było jeszcze wieksze gardzenie mną. A moja psychika była w coraz gorszym stanie. Wtedy zdarzały się noce podczas, których budziłem się, leżałem i myślałem jak bardzo jestem beznadziejny. Pojawiło sie kilka myśli samobójczych. Przygotowywałem się do bierzmowania, miałem takie książeczki na podpisy dla księdza, musiałem mieć podpis, że uczestniczyłem w gorzkich żalach. Poszedłem na pierwsze, żeby mieć spokój. To był czas, ktory wybrał Bóg dla mnie. Na ambone wyszedł ksiądz, miał ogromną brode i ogólnie dziwnie wyglądał jak na ksiedza... powiedział jedno zdanie , ktore zapamiętam do końca życia "daj sobie szanse uwierzyć". Po raz pierwszy w życiu uklęknąłem i zacząłem się szczerze modlić, pomimo tego że do kościoła chodziłem od zawsze, to dopiero wtedy było to szczere, powiedziałem " Boże zmień moje życie, bo ja nie chcę już tak żyć". Jakiś czas później spotkałem ludzi, którzy pokazali mi Boga. Dotknąłem Miłości Bożej. Jezus uwolnił mnie ze wszystkich nałogów. Poznałem prawdę i uwierzyłem w siebie. Uwierzyłem we własne możliwości. Pomimo tego, że teraz nie jest łatwo to wiem, że mam Ojca w niebie, który opiekuje się mną w każdym momencie i zaskakuje mnie każdego dnia.