Als kind had ik het gevoel dat God altijd dichtbij was. Als ik ’s avonds bang was, ervaarde ik dat God om mij heen was als een beschermende koepel. Het was een veilig gevoel. En toen werd ik zeer slechtziend…

ONZEKERHEID

Ik werd erg onzeker, en verbloemde dat met stoerheid. Ik deed alsof ik horrorverhalen leuk vond, maar ondertussen kreeg ik nachtmerries en gebeurden er vreemde dingen. Een keer kreeg ik ’s nachts een heldere gedachte: je hoeft alleen maar om hulp te vragen aan God. Mijn gebed was kort: God, help! En ik kreeg rust. De nachtmerries en andere dingen verdwenen en kwamen niet meer terug.

In mijn studententijd bad ik om genezing, maar dat gebeurde niet. Ik mocht er dus ook niet verder om zeuren, vond ik, want God had blijkbaar Zijn besluit genomen. Op mijn 21e raakte ik depressief. Ik at slecht, sliep veel en zag alles somber in. Ook had ik gedachten aan zelfmoord. Op een dag raakte mijn verkering uit en een paar dagen later verongelukten mijn opa en oma. Toen dacht ik: ‘Moet ik in zo’n God geloven die dit soort dingen toestaat? Voor mij was dat echt het moment om te kiezen voor of tegen deze God. Ineens kreeg ik in mijn gedachten een stukje tekst uit de Bijbel, zoiets van: ‘velen zullen zich in de laatste der dagen van God afkeren.’ Dat was voor mij een zetje de andere kant op. Ik dacht: Daar wil ik niet bijhoren, daar ben ik te koppig voor! Ik geloof tóch!

GENEZING?

Ik trouwde en kreeg een gezin.  We sloten ons aan bij een plaatselijke kerk.  Drie jaar geleden hoorde ik in die kerk het Bijbelse verhaal van de Aramese Naäman  die genezen werd. Voor het eerst werd ik boos op God: waarom hij wel en de Israëlieten niet, sterker: waarom ik niet? Toen we kort daarna op vakantie waren in Italië, gingen we naar een Nederlandstalige  kerkdienst. In deze dienst ging het weer over genezing van ziekte en handicap door God, en nu  in deze tijd. Ik werd kwader en kwader. Aan het einde van de dienst liep ik huilend van kwaadheid weg. De spreker klampte mij aan en we raakten in gesprek. Ik had veel kritische vragen. Toen vroeg hij of hij met me mocht bidden. Prima, zei ik, een gebed kan nooit  kwaad. Dat gebed werd echter een gebed om genezing. Talloze emoties kolkten door me heen: hoop, verwachting, angst voor teleurstelling, verwarring, vragen… Toen we die middag naar onze tent reden, grapten we erover dat ik op de terugweg misschien wel de kaart zou kunnen lezen voor mijn man. We droomden over alle mogelijkheden als ik goed zou kunnen zien. Maar er gebeurde weer niets.

Vóór het genezingsgebed had ik zekerheid over hoe ik leefde als slechtziende. Die zekerheid was nu aan het wankelen gebracht. Bovendien had ik wel wat vragen aan God. Waarom geneest U mij niet, als U het kan? U wilt toch ook niet dat ik slecht zie? Ik heb in de week na thuiskomst heel wat geworsteld met God, en uit onmacht, ellende, boosheid en verdriet naar Hem geschreeuwd. Na die week zei God tegen mij: Weet je dan niet hoeveel Ik van je hou? Ook nu weer werd ik meteen rustig. Ik zei gelijk ‘nee’ terug, want ik begreep daar inderdaad helemaal niets van. Ik wist ook eerlijk gezegd niet waar het op sloeg.  Ik wilde echter niet geloven in een God die ik kan snappen. Ook zette het mij aan om God beter te leren kennen en ik ging  trouw elke dag in de Bijbel lezen en bidden.

GELIEFD

Nu, drie jaar later, heb ik gaandeweg meer geleerd over Gods liefde voor mij. Ik leerde dat het onder andere betekent, dat Hij me genade geeft door Jezus. Ook heeft Hij me geschapen, en me dus gewild! Bovendien heb ik mijn identiteit in Hem mogen vinden, als Zijn geliefde. Hoe onvolmaakt ik ook ben met mijn 3% zicht, Hij houdt toch van me en kàn zelfs iets met mij. Dat is niet te snappen, zo bijzonder! Ik ben zekerder geworden, dat zegt ook mijn man. Ik baal nog steeds van mijn slechtziendheid; af en toe heb ik depressieve periodes. Toch kan ik er nu anders naar ‘kijken’ ;-).

Zie jij het anders? Wil je meer weten of erover doorpraten? Ik ook! Laat je reactie dan achter.