ik ben vanaf mijn geboorte al christelijk opgevoed, maar heb in mijn jeugd het best zwaar gehad. Ik werd veel gepest en buitengesloten, Maar God was nooit echt zichtbaar voor mij in mijn leven. Eén dag zat ik er door heen en zat ik in de tuin, ik bad toen en zei: Heer als u nou echt bestaat laat mij dan maar een vallende ster zien en toen zag ik hem ook. Dit was een van mijn eerste ervaringen met God.

Hierna kwam ik in een andere kerk en kreeg ik daar ook een nieuwe vrienden groep. Ook ging ik met deze vrienden naar een christelijke conferentie. Dit was een compleet nieuwe ervaring voor mij. Ik kwam uit een kerk met allemaal oude mensen die heel fundamentalistisch was, maar deze conferentie was voor jongeren en heel erg op de heilige geest gericht (je kreeg hier dus dat mensen spontaan op de grond vielen enzo) na de tweede conferentie wou ik dat zelf ook wel mee maken, maar dit gebeurde niet. Wel kreeg ik altijd op de een of andere manier altijd kippenvel. Na deze conferenties begon ik steeds meer te probreren te leven naar Gods wil, hierdoor begon ik wel steeds meer god te voelen en te merken dat hij bij mij is. Natuurlijk heb ik nog veel bergen om neer te halen en ben ik nog lang geen perfecte christen, maar ik weet nu wel dat God al mijn fouten vergeeft en dat hij bij mij is.