Moja wiara? Kiedyś była martwa- nie doświadczałam, że Bóg żyje. Wciąż szukałam sensu życia- głównie w relacjach. Byłam w stanie wiele zrobić, żeby być akceptowana, zakładałam kolejne maski, zastanawiając się kim tak na prawdę jestem. Uważałam się za chrześcijankę ale kiedy zakochałam się w ateiście zaczełam żyć bardziej według jego zasad, doświadczyłam przywiązania do grzechu, braku szacunku do samej siebie. Związek po kilku latach się rozpadł a ja zostałam z jeszcze większym brakiem sensu i pustką.

Na V roku studiów przyjaciółka zachęciła mnie do rekolekcji ewangelizacyjnych- nie miałam pojęcia co to znaczy ale wszystko było lepsze niż siedzenie nad pracą magisterską. Pojechałam. Okazało się, że rekolekcje miały przygotowywać do mówienia o Jezusie. Kiedy ćwiczyliśmy to w grupce, zrozumiałam, że ja nie mogę tego zrobić, bo dla mnie Jezus był postacią historyczną i Go nie znam. Chciałam uciec z rekolekcji ale poszłam do kaplicy, uklękłam i wykrzyczałam w sercu-po raz pierwszy chyba na prawdę szczerze, wołając "Boże jeśli jesteś i sprawiłeś,że ja tu jestem , zrób coś!". To był moment, w którym pozwoliłam Mu działać w moim życiu. Wróciłam do domu z poczuciem, że nic juz nie będzie jak dawniej.

Trafiłam do wspólnoty przykościelnej- zaczęłam dostrzegać żywego, działającego Jezusa w wydarzeniach, ludziach, Piśmie Świętym. Odkryłam, że Jego Słowo jest do mnie i dziś doświadczam, że nie zawodzę się kiedy swoje decyzje opieram na Nim. Odkryłam, że relacja z Bogiem jest na wyciągnięcie ręki i polega na miłości, darmowej. Sprawia, że nie muszę grać przed Nim ani przed ludźmi. Jestem wolnym człowiekiem, a moja wartość wynika z tego, że jestem córką Boga. Nie muszę zakładać masek, żebrać o akceptację. Dziś moim sensem życia jest wiara, która jest wielką przygodą, decyzją na zaufanie- jak w relacji z człowiekiem. Nigdy tej decyzji nie żałowalam.Czuję się osobą szczęśliwą, nie boję się żyć! Ty również możesz  doświadczać żywego Boga w swoim życiu- ale On jest gentelmenem- musisz Mu na to pozwolić